Douche rosas e devólvesme amarguras
ou un banquete de sereas mortas
eu, que tanto preciso de alimento.
Cultivo para ti a viña do meu corpo
e tí, voraz, consumes os acios encarnados
triste recompensa de labrego neglixente
que nin rega, nin poda, nin sementa.
Pastoreas en min coma un cervo descoidado
unxido pola urxencia do teu sexo
orfos de tenrura vasme agostando os eidos.
Douche mel e zume de solpores
e fasme catedral de loito e acibeche
eu, que me adico a tecer e destecer galaxias de dozura
cal mendicante penélope.
